ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΔΕΞΙΑ ΤΟΥ ΦΛΙΝΤΧΟΛΜ

Αυτό το πάρκο, ένα πραγματικά αστικό πάρκο κι όμως επαρχιακό στο πραγματικό του γονιδίωμα. Ενά πάρκο με ιδιαίτερη τοπολογία. Ένα δάσος χωρίς πυκνά δέντρα και μια προστατευμένη έκταση που δεν χρίζει προστασίας.
Από τη μια μεριά οι γραμμές του τρένου, ως επί το πλείστον αόρατες πίσω από τα δέντρα και τα πράσινα ημίψηλα λοφάκια.
Από την άλλη μεριά ένας ασφαλτοστρωμένος δρόμος, αρκετά πολυσύχναστος, με κίνηση, και με το μυστήριο όνομα. Παρκόδρομος του Γρένταλ.

Ξεκινώντας απο τον αδιαφιλονίκητα φουτουριστικό σταθμό του Φλίντχολμ, υπάρχουν δύο πιθανότητες σε σχέση με το πάρκο. Δεξιά η αριστερά. Το δεξί μισό του πάρκου ξεκινάει αμέσως μετά την κάθοδο της εξόδου του Μετρό.

Τα ατομα που κυκλοφορούν σε αυτο το πάρκο ειναι το ίδιο ιδιαίτερα με αυτό. Έχουν ενα εξ'ορισμού συνωμοτικό ύφος και προσπαθούν να είναι διακριτικά στην διατήρηση του μυστικού.

Μικροί επαναστάτες και αντάρτισσες, κινούνται σε ενα κρυφό, σχεδόν ευλογημένο χώρο μεταξύ των κόκκινων ες-τρένων και της ασφάλτου.
Σε αυτόν τον φρέσκο, μακρόστενο μικρόκοσμο κυκλοφορούν οι πλέον ανέμελοι σκύλοι, συνοδευόμενοι απο εξ’ισου χαμένα στον κόσμο τους αφεντικά.

Η βασική τους ασχολία ειναι να ευχαριστιούνται τα εκάστοτε ανοίγματα του πάρκου, και το ελαφρά υπερυψωμένο μέρος του.

Το πάρκο πάσχει απο την απόσταση στην οποία εκτείνεται. Στην πραγματικότητα πρόκειται για αρκετά χιλιόμετρα.
Η γραμμικότητα, και ο μόνιμα περιορισμένος ορίζοντας του πάρκου προσφέρει μια ψευδαίσθηση περιπετειωδών εξορμήσεών σε άγνωστα μονοπάτια.
Το πάρκο περπατιέται κατά μήκος, και είναι ελαφρώς κατηφορικό με πολλές αναπάντεχες στροφές και γυρίσματα. Οι μικροί χωματόδρομοι, και τα γεμάτα νερό αυλάκια με λασπόνερα αποτελούν το κυρίως τερέν του πάρκου και ενίοτε δημιουργούν εντυπώσεις μιας αποκομμένης εξοχικής ύπαρξης.

Το πάρκο περνάει κάτω από τούνελ και σταθμούς τρένου. Γίνεται σκοτεινό και υγρό, και κάποιες φορές ανοιχτό και γεμάτο οξυγόνο. Κάποτε ανοίγεται σε εντυπωσιακά πλάτη, και κάποτε εξαφανίζεται σχεδόν εντελώς.
Σε κάποια στιγμή ανηφορίζει και καταλήγει να συνυπάρχει παράλληλα με μια κανονικότατη γειτονιά. Οι μικρές μονοκατοικίες και οι παιδικές χαρές με τους ντόπιους κατοίκους, αποσπούν την προσοχή από το πάρκο και το εξαφανίζουν από προσώπου γης.
Για όσους όμως δεν επηρεάζονται από τις σειρήνες, μια αναπάντεχη, ενάντια στις πιθανότητες συνέχεια του δάσους υπάρχει καλά κρυμμένη πίσω απο ένα δασάκι. Είναι πλέον υπερβολικά στενό, και συνοδεύεται από ένα φράχτη κατά μήκος των γραμμών στα δεξιά.

Στο τέλος του πάρκου, στο πραγματικό του τέλος, εκπλήξεις παραμονεύουν. Αν για παράδειγμα κάποιος συνεχίσει ίσια, βρίσκεται σε ένα παράξενο τοπίο αποτελούμενο κυρίως απο μπετόν, σύρματα και αυλόπορτες. Οδηγεί σε ενα κούφιο υπόγειο χώρο κάτω απο την εθνική οδό. Ένα είδος πυρηνικού καταφυγίου η υπόγειου αμφιθεάτρου. Υπάρχει εκεί μια ράμπα του σκειτμπορντ και ένας ενοχλημένος επιστάτης που πάντα επιμένει πως πρόκειται για ιδιωτικό χώρο. Α, εντάξει θα περιμένω μια επίθεση με πυρηνικά λοιπόν, ένα είδος πυρηνικού χειμώνα, και τότε θα ξαναέρθω με μια σανίδα του σκειτμπορντ παραμάσχαλα.

Αν κάποιος έστριβε δεξιά στο τέλος του πάρκου, θα ανακάλυπτε ένα δρόμο που στην πραγματικότητα είναι ένα σύνορο.
Απο τη μια μεριά, ετοιμόρροπες βιομηχανίες από παλιότερες εποχές. Περίεργες φάτσες και περίεργες επιχειρήσεις. Περίεργες μάντρες και περίεργα κτίρια. Άρωμα γκέτο, και απειλής.

Απο την άλλη μεριά του δρόμου, μια περιοχή με υπέροχες βίλες και πανάκριβες μονοκατοικίες. Αυλές με δέντρα, που εκπέμπουν μία οικογενειακή ανάπαυλα, ενα παράθυρο σε ενα αρμονικό κόσμο. Οι κάτοικοι αυτών των σπιτιών ζουν πιθανότητα σε μια κατάσταση μόνιμων Χριστουγέννων, χουχουλίαζουν κάτω απο τα ζεστά τους στρωματα, περιμένοντας τον Άγιο Βασίλη, ενω γλυκά ευωδιάζουν απο την κουζίνα